Гулназар. Бо ин ном мо – кўдакони рустоӣ дар соли 1999 шинос шудем. Пироҳани нав бар тан, гулдаста дар каф, ғунчаи табассум дар лаб, ҷузвдони пур аз дафтарҳо дар китф нахустинбор по ба остонаи дабистон ниҳодем. Як гурўҳ хонандагони синфҳои болоӣдар маҳфили «Занги аввалин», ки он солҳо расм буд, пеш аз он ки Суруди миллиро сароянд, бо як овоз гуфтанд: «Шеъри Гулназар Келдӣ, оҳанги Сулаймон Юдаков». Баъд оғоз ёфт он суруде, ки миллатро ваҳдат бахшида: Диёри арҷманди мо, Ба бахти мо сари азизи ту баланд бод!.. Мо пеш аз ин тавассути садову симо ин суруди…

Ҳазорон дареғ, ки дӯсти меҳрубон, устоди гиромӣ, шоири халқии Тоҷикистон, муаллиф суруди миллии Ҷумҳурии Тоҷикистон, шоир, носир, драматург, филмноманавис, адабиётшинос, рӯзноманигор, сардабири чандин рӯзномаву маҷаллаҳо Гулназар Келдӣ ин ҷаҳонро падруд гуфт. Оқибат ҳамин аст, ки тамоми мавҷудоти ҷондори олам ба дунё меояд ва аз дунё меравад. Аз ин омаду рафт гурез нест. Рӯҳи устод Гулназари гиромӣ, шоири маҳбуби тоҷикон, шод бошад. Устоди бузургвор бо мероси арзишманди худ номи неки хешро ба таърихи тамаддуни тоҷикон сабт намуд; ӯ хушбахт аст, ки ҳар рӯзу шаб бо суруди миллии Тоҷикистон, ки муаллифи он аст, мардуми шарифи кишвар бедор…

Ба таври ҳамагонӣ таҷлил гардидани санаҳои муҳимми таърихӣ, сиёсӣ, адабӣ ва фарҳангӣ дар замони соҳибистиқлолӣ ба мушаххасоти ҳувиятӣ ва миллӣ табдил ёфтааст. Ин аст, ки дар доираи таҷлили рӯзҳои ҳаводиси муҳимми таърихӣ ва шахсиятҳои нотакрори миллӣ табақоти гуногуни иҷтимоӣ ва ҳавзаҳои донишгоҳӣ ҷамъ меоянд ва рӯзҳои марбутаро арҷ гузошта, бузургони меҳану миллатро ба некӣ ёд мекунанд.

Талошу заҳматҳои бедареғи Шумо дар ҷодаи такомул ва рушди илми ватанӣ сазовори таҳсину офарин аст. Ҳадафмандона интихоб ва паймудани масири илму хирад, агарчи саҳлу осон нест, Шумо бо итминон ин ҷодаро пушти сар намуда, ба қуллаи баланди ин гавҳари зиндагии башарӣ расидаед.