Ҳазорон дареғ, ки дӯсти меҳрубон, устоди гиромӣ, шоири халқии Тоҷикистон, муаллиф суруди миллии Ҷумҳурии Тоҷикистон, шоир, носир, драматург, филмноманавис, адабиётшинос, рӯзноманигор, сардабири чандин рӯзномаву маҷаллаҳо Гулназар Келдӣ ин ҷаҳонро падруд гуфт. Оқибат ҳамин аст, ки тамоми мавҷудоти ҷондори олам ба дунё меояд ва аз дунё меравад. Аз ин омаду рафт гурез нест. Рӯҳи устод Гулназари гиромӣ, шоири маҳбуби тоҷикон, шод бошад. Устоди бузургвор бо мероси арзишманди худ номи неки хешро ба таърихи тамаддуни тоҷикон сабт намуд; ӯ хушбахт аст, ки ҳар рӯзу шаб бо суруди миллии Тоҷикистон, ки муаллифи он аст, мардуми шарифи кишвар бедор…

Ба таври ҳамагонӣ таҷлил гардидани санаҳои муҳимми таърихӣ, сиёсӣ, адабӣ ва фарҳангӣ дар замони соҳибистиқлолӣ ба мушаххасоти ҳувиятӣ ва миллӣ табдил ёфтааст. Ин аст, ки дар доираи таҷлили рӯзҳои ҳаводиси муҳимми таърихӣ ва шахсиятҳои нотакрори миллӣ табақоти гуногуни иҷтимоӣ ва ҳавзаҳои донишгоҳӣ ҷамъ меоянд ва рӯзҳои марбутаро арҷ гузошта, бузургони меҳану миллатро ба некӣ ёд мекунанд.

Талошу заҳматҳои бедареғи Шумо дар ҷодаи такомул ва рушди илми ватанӣ сазовори таҳсину офарин аст. Ҳадафмандона интихоб ва паймудани масири илму хирад, агарчи саҳлу осон нест, Шумо бо итминон ин ҷодаро пушти сар намуда, ба қуллаи баланди ин гавҳари зиндагии башарӣ расидаед.

Халқи фарҳанпарвару соҳибтамаддуни тоҷик аз бомдоди таърих барои рушди илму фалсафа ва фарҳангу маърифат аламбардор буда, дар ин масир омӯзиши улуми дақиқу табиатшиносӣ ва пажӯҳиши табиату кайҳон ҷойгоҳ ва мақоми шоистае дорад. Раванди мазкур решаҳои амиқи таърихӣ дошта, дар саргаҳи он равияҳои илмӣ-фалсафии қаблазисломии тоҷик, ба монанди ҳикмати хусравонӣ ва зурвония, ки ҷавҳарии онҳоро ҷаҳонбиниҳои илмӣ ва фалсафӣ, арҷгузорӣ ба донишу маърифат, дарки олами моддӣ, ҳамчун ҳаюлои нахустин ва шинохти қонунҳои табиат ташкил медиҳад, қарор доранд. Пас аз истилои араб муборизаҳо бар зидди илму дониш ба авҷи аъло расид, маҳви фарҳангу тамаддуни Эрони бостон ба…