Илм агар андак бувад, хораш мадор, З-он, ки дорад илм кадри бешумор. Фаридаддини Аттор Салима Юнусова 15 августи соли 1947 дар шаҳри бостонии Панҷакент таваллуд шудаанд. Соли 1954 ба мактаби таҳсилоти умумии №1 ш. Панҷакент қабул шуда, соли 1965 онро хатм намудааст. Худи ҳамон сол баъди хатми мактаби миёна, роҳи Душанберо пеш гирифта, ҳуҷҷатҳояшонро ба факултаи физикаи Университети давлатии Тоҷикистон, ба номи В.И. Ленин, ҳозира Донишгоҳи миллии Тоҷикистон месупорад, имтиҳонҳои дохилшавиро бо баҳои аъло месупорад ва донишҷӯ мешавад.

Инсонҳо тавлид меёбанд, меомӯзанд, бузург мешаванд, интихоби касб намуда, месозанд, эҷод ва ё кашф мекунанд, дар ягон шакле (хуб, олӣ, мутавассит ва ё дар ҳоли фақру бечорагӣ) зиндагӣ ташкил медиҳанд. Баъзан бо меҳнати ҳалоли хеш шоёни аҳсани иҷтимоъ, муҳити зист ва маҳали кор гардида, аз худ эҳсоси ризоят менамоянд ва ғайраҳо. Аммо дар баъзе ҳолатҳо инсонҳое ҳастанд, ки ҳарчанд ки заҳмат кашанду корҳои хуб ва зиёдеро анҷом диҳанд, вале аз чашм меафтанду гӯё касе онҳоро намебинаду дарк намекунад. Қисмате аз чунин инсонҳо рӯҳафтодаву дилмонда ва қисме ба идома додани кори хеш машғул гардида, барояшон таваҷҷӯҳи…

Санаи дуюми май ба зодрӯзи арбоби ҷамъиятиву сиёсӣ, Шоири халқии Тоҷикистон, академики Академияи илмҳои Тоҷикистон, Қаҳрамони меҳнати сотсиалистӣ, Қаҳрамони Тоҷикистон, собиқ раиси Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон, собиқ раиси Кумитаи якдилии халқҳои Осиё ва Африқо, барандаи Ҷоизаи байналмилалии ба номи Неҳру, Ҷоизаи давлатии СССР, Ҷоизаи давлатии Тоҷикистон ба номи Абӯабдулло Рӯдакӣ ва тарҷумон, шоири шаҳир, устод Мирзо Турсунзода 110 сол пур мешавад. Ватан мавзӯи марказии осори устод Мирзо Турсунзода мебошад. Ин аст, ки ҳангоми Ватан гуфтани кас ӯ ҳамчун фарзона ва фарзандони содиқи Ватан дар оинаи дилу фикр намудор мегардаду ба ҳис бисёр самимӣ ва фараҳбахш мерасад.…

Башар ҳамеша ба инсонҳои бузург, ки бо худсозию худафрӯзиҳо, худкифоягию тавонмандиҳо, талошу такопӯҳо, азхудгузаштану хештандориҳо, ҷасорату хирадмадориҳо, меҳру муҳаббатпарвариҳо, ватанпарастию мардумсолориҳо ва ҷонфидоию фидокориҳо сарнавишти ҷомеаҳоро рақам задаанд, ниёз дошта ва дорад. Муҳимтар аз ҳама, инсонҳои бузург раҳнамо ва ҳидоятгари башаранд ва ба ин далел файласуфи маъруфи олмонӣ Фридрих Нитше дар садаи нуздаҳум пурсиши “Бузургӣ чист?”-ро матраҳ карда, ба ин мазмун --- “Бузургӣ раҳнамоӣ кардан ва роҳ нишон додан аст” посухи хуби фалсафӣ ҳам дода буд. Ин аст, ки бузургон дар ҳар давру замоне бори масъулият ва рисолати ҳидоятгарӣ ва раҳнамоии башарро ҳадафмандонаю содиқона бардоштаанд…