Ба пешвози 70-ум солгарди Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон Сарфароз намудани Академияи илмҳо бо мақоми миллӣ, ки 18 марти соли 2020 дар вохӯрӣ бо олимон ва аҳли эҷоди кишвар аз минбари баланд дар суханронии Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон садо дод, барои аҳли илм тӯҳфаи бебаҳост ва иқдоми нави навбатии Сарвари оқилу доно ва пешбару заковатманди мо мебошад.

Мусалламан, ҷашни Наврӯз ва соири ҷашнҳои бостонии миллӣ, мисли Тиргон, Меҳргон, Ялдо ва Сада ба гурӯҳи ҷашнҳои дунявӣ дохил мешаванд, ҳарчанд ки тайи таърихи тӯлонӣ ба онҳо рангубор ва тобишҳои динӣ додаанд, худвежагии дунявиро аз даст надода, то имрӯз бо мушаххасоти секулории худ боқӣ мондаанд. Ин аст, ки дунявият асл ва асоси силсилаи ҷашнҳои миллии моро ташкил медиҳад.

Пусиши 1. Дуруди Наврӯзии худро ба Шумо, устоди арҷманд ироа медорам. Суоли нахуст ин аст, ки лутфан, бигӯед, Наврӯз чӣ марҳилаҳои талху ширини таърихиро то замони мо аз сар гузарондааст? Нозим Нурзода: Қаблан, Наврӯзи Ҷамшедиро, ки умраш баробари қидмат (қадимият)-и умри миллат аст, барои мардуми шарифи Тоҷикистон ва кишварҳои ҳавзаи Наврӯз шодбош мегӯям ва тамоми хушиҳои зиндагӣ ва рӯзгорро таманно менамоям. Баъдан, Наврӯзи Ҷамшедӣ, ки ба шахсияти нимаустуравӣ ва ниматаърихии мо Ҷамшеди Пешдодӣ нисбати асосӣ дорад, аз куҳантарин ҷашнҳои миллию мардумӣ аст ва беҳуда нест, ки устурашинос ва пажӯҳишгари ойинҳои куҳани миллӣ, устод Ҳошими Разӣ умри онро баробари умри миллат…

Наврӯз, ки ҷашни ҳамсипосӣ бошад, Дар силсилаи русум асосӣ бошад, Ҷашне, ки на динӣ, на сиёсӣ бошад, Дар сархатти ҷадвали қиёсӣ бошад, Чун зубдаи осори ҳамосӣ бошад, Фарҳанги шукӯҳу худшиносӣ бошад! Наврӯзи Ҷамшедӣ дар ҳамбастагӣ бо баҳори Хуршедӣ ба сарзамини мо қадам ранҷа фармуда, фазою муҳити наврӯзию баҳориро бароямон ҳадя месозад. Асотири паҳлавӣ гувоҳи онанд, ки Наврӯз ба Ҷамшед ва Ҷамшед бо Наврӯз тамъаманд ва дар муколимот ва танзими зиндагӣ яке дигареро комил месозад. Ақвоми ориёӣ аз бомдоди таърихи инсонӣ миёни мардуми манотиқи гуногун аз аввалинҳо шуда, ба парастиши аносири табиӣ ва заминӣ, мисли офтоб, борон, оташ, хоку бод даст…

Наврӯз дар Ҷумҳурии Тоҷикистон Зикр намудан бамаврид аст, ки Наврӯз ин қадимтарин ҷашни аҷдодони дури мо буда, пирӯзии нур бар зулмот маҳсуб меёбад, ки бо тобишҳои ба худ хос аз насл ба насл гузашта, тариқи хаттӣ ва ҳам шифоӣ ба мо мардуми шарафманду сарбаланди тоҷик мерос мондааст. Ифтихор аз он дорем, ки Наврӯз бо пешниҳод, иқдом ва саҳми бештари Ҷумҳурии Тоҷикистон ва бо қарори Маҷмааи умумии Созмони Милали Муттаҳид аз соли 2010 инҷониб ба як иди умумиҷаҳонӣ табдил ёфтааст.