Маълум аст, ки ҳар як давлати миллӣ дорои сарчашмаи ҳуқуқӣ – Конститутсия мебошад ва тарҳи ин сарсанади меъёрии ҳуқуқӣ бар асоси ормонҳо ва афкори поядори миллӣ рехта мешавад. Аз ин лиҳоз, мардуми тоҷик бо ормонҳои давлатдорӣ ба арсаи сиёсат ва давлатдорӣ қадам ниҳода, барои заминагузорӣ ва роҳандозӣ кардани лоиҳаҳои давлатҳои миллӣ ва дунявӣ беҳтарин бовару асотир бофтаву пардохтааст, ки дар сохтмони давлатҳои минбаъдаи дунявӣ ба сифати манбаи зарурӣ хидмат намудаанд. Муҳаққиқон, бо назардошти шароит ва вазъи номусоиди глобалӣ, таҳкими фарҳанги бумиро бар пояи ҷаҳонбинӣ ва идеологияи воқеъбинонаи миллӣ, ки дар бовару асотири паҳлавӣ ва манобеи асримиёнагӣ дарҷ гардидаанд, ҳукми зарурат…

Дар ҷаҳони муосир кор гирифтан аз дину боварҳо ва онҳоро табдил додан ба як гузинаи сиёсӣ ҷиҳати расидан ба қудрат ба яке аз омилҳои асосии гурӯҳҳои муайяни сиёсӣ мубаддал гардидааст. Махсусан, ин масъала дар кишварҳое, ки аксар бошандагонашонро мусалмонон ташкил медиҳанд ва кеши асосии аксар Ислом аст, бисёр доғ ба назар мерасад. Вазъи кишварҳои Ховари Миёна ва Афғонистон аз ин мисоли зайл аст. Имрӯз гурӯҳҳои зиёди ҷиҳодиву даҳшатафкан бо номҳои гуногуне дар фазои кишварҳои мусалмоннишин амал мекунанд. Ин гурӯҳҳои ифротиву даҳшатафкан таҳдид на танҳо ба кишварҳои алоҳида, балки ба минтақаҳо ва дар маҷмӯъ, кишварҳои ҷаҳонро доранд. Дар ин росто минтақаи…

Башар ҳанӯз аз бомдоди зиндагӣ дар орзуи сохтмони як давлат ва низоми сиёсие будааст, ки ниёзҳои озодихоҳию рифоҳталабӣ ва адолатписандию хирадварзии инсонҳо бароварда шаванд. Табиист, ки башар, чи дар гузашта ва чи имрӯз ба донишу хирад ва рифоҳу озодӣ ниёз дошту дорад ва маҳз сиришти ҷустуҷӯгар ва пурсишгари инсон ӯро ба офаридан вомедорад. Офаридани неъматҳои моддию маънавӣ, дар маҷмӯъ, дар қолиби фарҳанг инсиҷом меёбанд. Аз ҷониби дигар, орзу ва ормони сохтусози давлати намунавӣ (образцовое государство) аз дер боз зеҳни инсонро ором нагузоштааст ва барои амалӣ кардани ин навъ ормон саъю талоши фаровон варзидааст. Талошҳои пайвастаи инсонҳои ҷӯёву пӯё ва ба…

Вуруд ба мавзӯъ. Масъалаҳои вобаста ба ҳамгироии кишварҳои Осиёи Марказӣ имрӯзҳо ба таври васеъ дар пойгоҳҳои таҳлиливу коршиносии Қазоқистон ва Ӯзбекистон мавриди баррасӣ қарор мегирад ва баргузор шудани ин нишаст дар Душанбе низ як фоли нек аст. Зеро дар кишвари мо мутаассифона олимону коршиносон ба паҳлуҳои амалии ҳамгироӣ таваҷҷуҳи лозимаро зоҳир намекунанд. Аксар ҳолат бо пажуҳиши мавзуҳои таърихию назариявӣ банд ҳастанд, ки он амалан дар дискурси имрӯза перомуни ҳамгироӣ дигар ба кор намеравад. Зеро вазъи шинохт ва баррасии ҳамгироӣ дар Осиёи Марказӣ дар 5 соли охир хело дигар шуд: муҳимтар аз ҳама қадами ҷиддӣ барои беҳтар шудани муносибатҳои дохилиминтақавӣ гузошта…

Ахлоқи антиқа. Зери мафҳуми “антиқа” дар таърих марҳалаи аз асри VII – VI то м. то асри IV – V то м. (қариб 10 аср) фаҳмида мешавад. Марҳалаи аввали инкишофи афкори ахлоқӣ бо заволёбии сохти қабилавӣ-авлодӣ ва худро ҳамчун шахсият дарк кардани инсон, ҳамчун “Ман”-и аз дигарон (кул) ҷудошуда алоқаманд мебошад. Тасаввурот дар бораи ногустанӣ будани “Мо” ва “Ман” дар асарҳои Гомер тавсиф ёфтааст.