Аз рӯзҳои аввали ба даст овардани Истиқлоли давлатӣ дар Тоҷикистон ба рушди энергетика, пеш аз ҳама, гидроэнергетика таваҷҷуҳи зиёд зоҳир мешавад. Бе таъмини истиқлоли энергетикӣ фароҳам овардани шароит барои рушди иҷтимоию иқтисодии ҷумҳурӣ, расидан ба чор ҳадафи стратегии кишвар ва баланд бардоштани сатҳи некуаҳволии аҳолӣ ғайриимкон аст, иброз доштааст доктори илмҳои фалсафа Рустам Ҳайдаров. Дар зимн матни пурраи андешаҳои коршинос мавриди таваҷҷуҳи хонандагон қарор мегирад.

 Пас аз он ки бар тахти шоҳӣ нишаст, Шукӯҳи Хуросон биёмад ба даст. Наҷиби Борвар Тоҷикон ва форсизабонони Хуросон ҳамчун миллати фарҳангсолор, соҳибихтиёр ва тамаддунофар дар имтидоди таърих ҳамеша саҳми басазои худро дар рушди тамоми соҳаҳои давлатдорӣ, зербинои ҷомеа, иқтисод, тиҷорат, илм, фарҳанг, адабиёт, меъморӣ ва ҳунар гузоштаанд.

Яке аз таҳқиқоти комиле, ки нақши ҷавононро дар ҳаёти иҷтимоию иқтисодии Ҷумҳурии Тоҷикистон, алалхусус дар солҳои соҳибистиқлолӣ пурра арзёбӣ менамояд ва ба ин масъала баҳои илмӣ медиҳад, пажӯҳиши олими ҷавон, муҳаққиқи борикбин ва роҳбари кордон, номзади улуми таърих Мавсума Муинӣ таҳти унвони «Иштироки ҷавонон дар равандҳои дигаргунсозии иҷтимоӣ-иқтисодии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар солҳои истиқлолият (солҳои 1991-2016)» мебошад. Муҳимияти масъалаи меҳварии пажӯҳишро аҳамияти илмию амалии саҳми бевоситаи ҷавонон ва истифодаи неруи зеҳнию ҷисмонии онҳо дар ҷаҳони муосир, дар мисоли Тоҷикистони тозаистиқлол ташкил медиҳад, ки ба андешаи муаллифи жарфнигар, масъалаи мавриди назар дар ҷаҳони имрӯз яке аз шартҳои ноилшавии рушди устувори давлат ва…

Набуди огоҳии равшан аз низоми сиёсии динӣ ва шинохти озодӣ аст. Баъзеҳо иттилои дуруст аз дунявият ва аз низоми сиёсии динӣ надоранд ва дақиқтараш аз пайдоиши дину оин ба ҳайси як падидаи иҷтимоӣ ва раванду таҳаввули он огоҳ нестанд. Дар тасаввурашон чунин ба назар мерасад, ки гӯё низоми сиёсии динӣ, ки аз амру найҳи динӣ маншаъ мегирад, одилонатарин низоми сиёсӣ буда бошад. Аммо гоҳе ба таҳқиқ сари масъалаи мазкур меандешӣ, хоҳӣ дарёфт, ки воқеият чизи дигар аст.

Дар паҳнои азими ҷаҳони муосир то имрўз даҳҳо миллату кишварое мавҷуданд, ки таи садсолаҳо инҷониб баҳри ба даст овардани истиқлолияти воқеӣ ва соҳиб гардидан ба арзу буми сарзаминашон азият мекашанд. Дарвоқеъ, комёб шудани мардум ба зиндагии одилона, соҳиб гардидани онҳо ба забону фарҳанг ва сангу хоки азизи сарзамини хеш падидаест хеле гуворо, вале мутаассифона, на ба ҳама дастрас. Хушбахтона, тақдир ба миллати мо баҳрабардориро аз ин неъмати асосӣ ва аз ин давлати накўномӣ пас аз садсолаҳои орзуву умедҳо ва ниятҳои дар дили ҳазорон фарзандонаш барбодрафта сазовор донист.