Рӯй овардан ба илмомӯзӣ, хусусан ба илмҳои табиатшиносӣ, дақиқ ва риёзӣ, қадами боэътимод барои рушди устувори иқтисодии кишвар дар арсаи ҷаҳон дар шароити имрӯза бисёр зарурӣ мебошад. Зеро дар марҳилаи нави ҷаҳонишавӣ нақш ва рушди тафаккури илмҳои табиӣ-риёзӣ дар ҳалли масъалаҳои сиёсӣ ва бунёдӣ хеле муҳим аст. Махсусан дар ин замина дастгириҳои ҳамаҷониба ва аҳамияти махсус зоҳир намудани Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон бевосита хидматҳои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон саривақтист. Муҳтарам Пешвои муаззами миллат қариб дар ҳама баромад ва суханрониҳои худ дар баробари омӯхтани илмҳои гуманитарӣ, забонҳои хориҷӣ азхудкунии илмҳои табиӣ-риёзӣ ва ҳамқадами замон бо технологияи навро таъкид месозанд. Далели ин…

Муҳаббат ба Ватан ва эҳсоси ватандӯстӣ дар шахс аз куҷо оѓоз меёбад? Албатта ин ҳолат аз он вақте шурӯъ мегардад, ки шахс дар аёми кӯдакӣ бо эҳсос олами гирду атрофро дарк менамояд. Ин марҳила як равандест, ки дар таълимоти ҷомеашиносӣ онро «иҷтимоишавии шахс» меноманд. Дар навбати худ «иҷтимоишавии шахс ин раванди ҳамгироии шахс ба низоми иҷтимоӣ тавассути азхудкунии меъёрҳо, қоидаҳо, малакаҳо ва донишҳое мебошад, ки ӯ дар ҷомеа онҳоро ба таври мӯътадил қабул мекунад ва дар фаъолияташ истифода мебарад». Ҳамин тариқ, шахс субъект ва объекти муносибатҳои ҷамъиятӣ буда, яке аз омилҳои муҳимтарини муайянкунандаи ҷомеа мебошад.[2]

Ҷаҳонишавии иди Наврӯз дар даврони Истиқлолияти давлати Тоҷикистон иқдоми басо рамзӣ ба шумор меравад. Замоне ин суннати бузурги фарҳангиро маҳз аҷдодони мо аз ҷиҳати илмӣ собит сохтанд, соати тавлиди табиати навро муқаррар намуданд ва гардиши фалакро дақиқа ба дақиқа, соату рӯзу моҳ тақсимбандӣ намуданд. Яъне муқаррар гардид, ки маҳз дар ҳамин лаҳзаи оғози гардиши тозаи чархи фалак табиат аз нав бедор мешавад, сабзаву райҳон зи нав сар аз хок берун мекунанд, фасли навбаҳор мерасаду дили ҳасратзадаи Одам низ саршори фараҳу шодӣ ва умедҳову ниятҳои тоза мегардад.

 Ё СУХАНЕ ЧАНД ОИД БА ФАЛСАФАИ ИНСОНДӮСТӢ ВА СОЗАНДАГИИ НАВРӮЗ Дар таърихи башарият расму ойинҳо ва анъанаҳо нақши муҳимро ифода менамуданд. Анъанаҳо ҳамчун ниҳодҳои иҷтимоии фаъолияти ҷомеа дар низоми танзими тарзи ҳаёти халқу миллатҳо нақши калидӣ мебозиданд. Анъанаҳо бо инкишофи ҷомеа ва метавон гуфт бо диалектикаи ҳаёт сахт алоқаманд будаанд. Мондагор будани ҷашну маросимҳо аз ду ҷанба дорои аҳаммият мебошад. Якум, расму оинҳо ва анъанаҳои мардумӣ ифодагари хотираи таърихии як халқ будааст, ки бо воситаи он мо имрӯз метавонем аз рӯзгори пешини миллати худ огоҳ шавем. Ҷанбаи дуюм он аст, ки анъанаҳои мардумӣ бо маънавиёти миллати мо алоқаманд буда, ҷузъи…

Ҳар халқу ҳар даври таърихи он шинохти вижаи худ аз мушахасоти табиат дорад ва он манзараи ба худ хоси ҷаҳони маърифати атрофро ба вуҷуд меорад. Дар ин миён ҳар гуна тағйиру такмил дар табиату дар таърих фарҳанги рангоранд ва мухталиф меофарад ва он салиқаи махсуси бардошт аз зиндагӣ ва эҳсоси мадоро дар вуҷуди шахсият тарбия менамояд. Қавми тоҷик, ки ба унвони яке аз мутамаддинтарин ақвоми ҷаҳон ва намояндаи бузургтарин ва қадимтарин тамаддуни қораи Авруосиё, ки дар илм чун тамаддуни ориёӣ эътироф шудааст, тайи таърихи чандҳазорсолаи ташаккули хеш шебу фарозҳои зиёдеро пушти сар намуда, фарҳангу тамаддуни вижаи бумиро офарида ва дар…