Доктор Абдурраҳмони Бадавӣ (1917‐2002) файласуфи экзистенсиалисти (вуҷудӣ)‐и Миср буд. Аввалин китоби фалсафии худро бо номи “Нитше” соли 1939 нашр намуд. А.Бадавӣ 120 китоб ба забонҳои арабӣ, англисӣ, фаронсавӣ, испанӣ, итолиёвӣ...чоп кард. Дар фаъолиятҳои илмии худ аз фарҳанги урупоӣ ҳимоят мекард. Аммо тамаддуни арабӣ ва исломиро мавриди танқид қарор медод. Дар асри ХХ бузургтарин файласуфи араб эътироф шудааст ва 85 сол умр дидааст.

Тӯрақул Зеҳнӣ яке аз муҳаққиқони нозукбаёну донандаи хуби забони тоҷикӣ мебошад, бо ки мақолаву китобҳояш дар таърихи забону адабиёти тоҷик ҷойгоҳи хоса дорад. То имрӯз ҷанбаҳои гуногуни асару мақолаҳои Зеҳнӣ баррасӣ шуда бошанд ҳам, арзиши илмаашон таҳқиқи мукаммалу арзишманд нашудааст. Мақолаи мо ба шарҳи баъзе вожаҳои марбути либос дар яке аз китобҳои ин сухангустари зиндаёд бо номи «Аз таърихи лексикаи забони тоҷикӣ» бахшида шудааст. Мо ба он сабаб аст ин мавзуъро интихоб намудем, ки Тӯрақул Зеҳнӣ ба дар шарҳи маъноиву мафҳумии вожаҳо усул ё принсипи хосаи худро доранд. Чунонки муҳаққиқон огоҳанд Тӯрақул Зеҳнӣ яке аз…

Устоди гиромӣ Қурбон Восеъ, Шумо солҳост ҳамчун муҳаққиқ, донишманд, адабиётшинос, арбоби сиёсию давлатӣ, зиёӣ ва фарҳангии саршиноси ҷумҳурӣ миёни аҳли илму маърифат ва сиёсату маданияти тоҷик соҳибэҳтиром гардидаед. Сабаби эҳтирому самимияте, ки ҷомеаи илмию мадании тоҷик ба Шумо дорад, албатта, ба сахткӯшӣ, масъулиятшиносӣ, талошварзӣ ва тавонмандии илмию эҷодиатон бастагӣ дорад. Шумо аз ҷумлаи нахустин муҳаққиқоне ҳастед, ки дар заминаи адабиёти ҷавонмардӣ ва таъсири он ба фарҳанги миллӣ таҳқиқоти муфассал намуда, то имрӯз дар масири муаррифии шоистаю боистаи ҷараёни иҷтимоию ахлоқӣ ва мадании футувват, ки ҳамон ойини ҷавонмардист, устуворона гом бармедоред. Таълифоти Шумо доир ба ойини…

 Дар мазраи сина айш хирман кардӣ, Дилҳо ба нами тарона гулшан кардӣ.