Суруду мусиқӣ аз бомдоди таърих то имрӯз аз ҷузъҳои ҳаёти маънавии мардуми тоҷик маҳсуб ёфта, таркиби ҷудонопазири фарҳанги миллӣ мебошад. Зеро дар ҳар давру замон хунёгарону мутрибон дар суруду таронаҳои худ эҳсосу ормонҳои волои миллию мардумиро тараннум намуда, ба дилҳо шодиву нишот мебахшиданд, дилҳоро ба зиндагӣ гарм мекарданд ва баҳри рушди фарҳанги миллӣ хидмати мондагоре анҷом медоданд. Мушкилоти зиндагӣ, ошӯбҳои замон ва бадтар аз ҳама хурофоту таассуби диндорону эътиқодмандон натавонист мардумро аз суруду мусиқӣ дур намояд. Дар ҳар аср ҳофизону мутрибоне падид меомаданд, ки бо овози хуш, навои дилхурӯш ва ҳунари волои хеш суннатҳои мусиқии…

 (Шодбошии аъзои маҳфили “Ҷаҳони андеша” ба муносибати зодрӯзи адабиётшинос, муҳаққиқ, андешаманд ва равшанфикри миллӣ Устод Ҷамолиддин Саидзода) Адабиётшинос, муҳаққиқ, андешаманд ва равшанфикри муосири миллӣ устод Ҷамолиддин Саидзода 20 феврал ҷашни мелод доранд. Устод аз чеҳраҳои матраҳу шинохтаи миллӣ маҳсуб мешаванд, ки як умри азизи хешро сарфи омӯзишу пажӯҳиши масъалаҳои умдаи адабӣ-бадеӣ, илмӣ, иҷтимоӣ, ахлоқӣ, ҳувиятӣ ва маданӣ карда, то имрӯз дар масири ташаккулу таҳаввули ҳувияти миллӣ ва ҷаҳоншиносии аҷдодӣ бардамона гом бармедорад. Ҳанӯз аз солҳои донишҷӯйӣ оғоз намуда, устод Ҷамолиддин Саидзода миллатшиносӣ, меҳанпарастӣ ва озодманиширо минҳайси мушаххасоти ҳувиятию эҷодӣ, равонию иҷтимоӣ ва фарҳангию маданӣ меъёри…

(Таслиятномаи маҳфили «Ҷаҳони андеша» дар робита бо даргузашти шоир ва адабиётшиноси муосири тоҷик, устод Асрори Раҳмонфар) Субҳи барвақти 14 – уми феврали соли ҷорӣ хабари даргузашти бармаҳали шоир ва адабиётшиноси муосири тоҷик, Асрори Раҳмонфарро шунида сахт андуҳгин шудем. Устод Раҳмонфар, ки бо тахаллуси Сосонӣ шеъру таронаҳои зиёде ба нашр расондааст, солҳои дарозест дар ҷабҳаи илму адабиёти миллӣ заҳмат кашида, то ба дараҷаи як муҳаққиқ ва шоири баркамол расидааст. Дар баробари омӯзишу таҳқиқ Устод Раҳмонфар умре ба шеър ва адабиёт сару кор дошт ва ҳамчун муҳаққиқу шоири варзида миёни доираҳои илмию адабии ҷумҳурӣ соҳибэҳтиром гардидааст. Асосгузори…

Астрономия (аз мафҳумҳои юнонии «astron» - ситора ва «nomos» - қонун) яке аз аввалин илмҳои табиатшиносӣ буда, вобаста ба талаботи амалии инсон, дар асоси мушоҳидаҳои ситораҳо, ивазшавии шабу рӯз ва фаслҳои сол пайдо шудааст. Таърихи илм дар ин соҳа маълумоти фаровоне дошта, дар замонҳои қадим давлатҳои Ғарби атиқа (Бобул, Афина, Искандария, Рим), Шарқи бостон (Миср, Ҳинд, Вавилон) ва Чини қадим дар замони салтанаи илмию фарҳангии худ марказҳои асосии ситорашиносӣ ҳисобида мешуданд.